​Samiti në Madrid, pesë sfidat e NATO-s

Samiti i NATO-s i kësaj jave në Madrid mbahet në një moment kritik në historinë e aleancës 73-vjeçare.

Pushtimi rus i Ukrainës është përshkruar si tronditja më e madhe për vendet perëndimore që nga sulmet e 11 shtatorit 2001. NATO është e vetmja aleancë ushtarake e aftë për të mbrojtur Evropën nga agresioni i mëtejshëm rus, por a ka Aleanca një strategji?

Më pak se tre vjet më parë, presidenti francez Emmanuel Macron tha se NATO ishte “praktikisht e vdekur”. Megjithatë, sapo tanket ruse kaluan kufirin në Ukrainë, përgjigja e Perëndimit ishte befasuese në veçantinë, shpejtësinë dhe energjinë e saj. NATO është ringjallur me një qëllim të ri – forcimin e kufijve dhe furnizimet me armë, shkruan BBC.

Pak përpara samitit të Madridit, sekretari i Përgjithshëm i NATO-s Jens Stoltenberg njoftoi atë që ai e quajti një “ndryshim themelor në parandalimin dhe mbrojtjen”, duke forcuar forcat e mbrojtjes në kufijtë lindorë të Aleancës dhe duke rritur forcën e reagimit të shpejtë në më shumë se 300.000 trupa.

Aleanca përballet me sfida të panumërta, nga lufta hibride, destabilizimi i Ballkanit, sulmet kibernetike, militarizimi i hapësirës e deri te rritja e fuqisë ushtarake kineze. Për herë të parë, ky samit i NATO-s do të diskutojë “sfidat që Pekini paraqet për sigurinë, interesat dhe vlerat tona”, tha ai.

Këto janë disa nga çështjet më të rëndësishme që mund të diskutohen këtë javë:

1. Shmangia e përshkallëzimit të luftës në Ukrainë

Aleanca më e fuqishme ushtarake në botë, e cila ka 30 shtete anëtare, tre prej të cilave janë fuqi bërthamore (SHBA, Britania e Madhe dhe Franca), nuk dëshiron të hyjë në luftë kundër Rusisë. Presidenti Putin ka paralajmëruar vazhdimisht Perëndimin se ka një arsenal të madh bërthamor në dispozicion dhe se edhe një konflikt i vogël në kufij mund të dalë shpejt jashtë kontrollit.

Sfida më e madhe në dy muajt e fundit ka qenë, dhe mbetet tani, si të ndihmohet Ukrainën të mbrohet kundër këtij agresioni të paprovokuar pa u tërhequr nga Aleanca në konflikt.

Rezervat e mëparshme perëndimore për tronditjen e mundshme të Moskës duke dërguar armë të rënda në Kiev janë zhdukur pasi bota ka mësuar për detajet e tmerrshme të krimeve të supozuara të luftës ruse, të cilat konfirmohen edhe nga imazhet satelitore.

Në samitin në Madrid, vendet do të duhet të përcaktojnë sasinë e ndihmës ushtarake që vendet e NATO-s mund të dërgojnë, si dhe për sa kohë mund ta bëjnë këtë.

Deri më tani, Moska po fiton në Donbas, një zonë kryesisht rusisht-folëse në Ukrainën lindore. Për këtë, megjithatë, ata paguajnë çmime të tmerrshme në jetë dhe dëme materiale. Rusia pritet të përpiqet të mbajë këto përfitime territoriale, ndoshta t’i aneksojë ato siç bëri me Krimenë në 2014.

Në mungesë të një marrëveshjeje paqeje, NATO më vonë do të përballet me një dilemë të re. A do të vazhdojnë të armatosin ukrainasit ndërsa përpiqen të rikthejnë nga Moska atë që Rusia tani e konsideron një pjesë ligjore të Federatës Ruse? Kremlini ka lënë të kuptohet se i konsideron armët perëndimore si një vijë të kuqe në territorin rus, kështu që në atë rast rreziku i përshkallëzimit do të rritet në mënyrë dramatike.

2. Mbajtja e një qëndrimi të unifikuar për çështjen e Ukrainës

Nëse Rusia do të kishte sulmuar vetëm Donbasin dhe jo të gjithë Ukrainën nga tri anët, është e mundur që nuk do të kishim parë një unitet kaq të fortë të përgjigjes perëndimore. Gjashtë paketa sanksionesh të BE-së po gërryejnë seriozisht ekonominë ruse dhe Gjermania ka anuluar, për momentin, hapjen e një tubacioni shumë miliardë dollarësh Nord Stream 2 që do të sillte gazin rus në Gjermaninë veriore.

Megjithatë, ka mosmarrëveshje rreth asaj se sa duhet ndëshkuar Rusia dhe sa dhimbje mund të durojnë aleatët perëndimorë. Ata ka të ngjarë të shfaqen në Madrid. Gjermania është akuzuar se ka qenë shumë e ngadaltë për të dorëzuar armët e premtuara në Ukrainë, ndërsa Hungaria, e udhëhequr nga një kryeministër i lidhur ngushtë me Putin-in, refuzon të ndalojë blerjen e naftës ruse. Në anën tjetër të spektrit janë vendet më të kërcënuara nga Moska, veçanërisht Polonia dhe shtetet baltike, të cilat po kërkojnë sanksionet më të ashpra të mundshme dhe për të forcuar praninë e NATO-s në kufijtë e tyre.

3. Sigurimi i Baltikut

Ky rajon mund të jetë potencialisht një fokus kryesor në konfliktin NATO-Rusi. Këtë muaj, Rusia kërcënoi me “kundërmasa praktike” pasi Lituania ndaloi mallrat nën sanksionet e BE-së të arrinin në enklavën ruse në Baltik, Kaliningrad, përmes territorit të saj.

Kryeministrja e Estonisë Kaja Kallas ka kritikuar ashpër NATO-n për mungesën e përgatitjes së saj për një pushtim rus. Strategjia aktuale parashikon rimarrjen e territorit të Estonisë vetëm pas sulmeve të Rusisë.

“Ata mund të na zhdukin nga faqja e dheut”, paralajmëron Kallas.

Estonia, Letonia dhe Lituania dikur – kundër vullnetit të tyre – pjesë e Bashkimit Sovjetik. Sot ato janë vende të pavarura, një detashment i anëtarëve të NATO-s. Në këto vende, si dhe në Poloni, ekzistojnë katër fshatra luftarake ndërkombëtare në atë që quhet Prezenca e Përparuar e Përmirësuar. Britania e Madhe kryeson një grup beteje në Estoni, SHBA një tjetër në Poloni, Gjermania në Lituani dhe Kanada në Letoni.

Megjithatë NATO e di shumë mirë se këto grupe beteje janë shumë të vogla për të zmbrapsur një inkursion të përqendruar nga ushtria e ribashkuar ruse. Udhëheqësit e vendeve baltike tani duan që të paktën një detashment i forcave të NATO-s të vendoset në secilin prej vendeve.

Kjo pritet të debatohet ashpër në Madrid.

4. Leja për t’u bashkuar me Finlandën dhe Suedinë

Finlanda dhe Suedia u shqetësuan seriozisht nga pushtimi rus i kombit sovran. Të dy kanë vendosur se duan të heqin dorë nga neutraliteti i tyre dhe të bashkohen me NATO-n. Aleanca i pret me krahë hapur, por jo gjithçka është kaq e thjeshtë. Turqia, një anëtare që nga viti 1952, ka bllokuar hyrjen e tyre, duke thënë se të dy vendet skandinave po fshehin separatistët kurdë të cilët Turqia i sheh si terroristë.

Por meqenëse Finlanda dhe Suedia janë kaq të rëndësishme për NATO-n, do të bëhet çdo përpjekje për të anashkaluar kundërshtimet turke. Sapo të bashkohen, Deti Baltik do të shndërrohet praktikisht në një liqen të NATO-s: tetë vende anëtare do ta rrethojnë atë dhe me kalimin e kohës do të kombinojnë sistemet e mbrojtjes ajrore dhe raketave.

Nëse shikojmë më tej, NATO-ja do të duhet të vendosë nëse dëshiron të pranojë anëtarë të rinj si Gjeorgjia dhe Moldavia dhe kështu të rrezikojë të provokojë Kremlinin tashmë paranojak.

5. Rritje urgjente e investimeve në mbrojtje

Aktualisht, anëtarëve të NATO-s u kërkohet të investojnë 2 për qind të PBB-së së tyre vjetore në mbrojtje, por ata nuk i bëjnë të gjitha këto. Të dhënat e fundit nga Instituti Ndërkombëtar i Paqes në Stokholm tregojnë se ndërsa SHBA investoi 3.5 për qind të PBB-së në mbrojtje dhe Britania 2.2 për qind, Gjermania 1.3 për qind, ndërsa Kanadaja, Italia, Spanja dhe Holanda janë shumë nën objektivin prej 2 për qind. Rusia investon 4.1 për qind të PBB-së së saj në mbrojtje.

Vetëm tri ditë pas fillimit të agresionit, Gjermania njoftoi se do të investonte 100 miliardë euro shtesë në mbrojtje dhe më në fund do të arrinte objektivin e investimeve prej 2 për qind. Këtë javë, sekretari i përgjithshëm i NATO-s njoftoi se 9 nga 30 vende ose e kanë arritur ose e kanë tejkaluar objektivin dhe 19 kanë plane të qarta për ta arritur atë deri në vitin 2024. Objektivi i investimeve të PBB-së prej 2 për qind, thotë Stoltenberg, “duhet të jetë një minimum, dhe jo maksimumi”.

Komandantët ushtarakë perëndimorë dhe analistët bëjnë thirrje njëzëri për një rritje urgjente të investimeve në mbrojtje nëse duan të pengojnë Rusinë nga agresioni i mëtejshëm. Por një seri shkurtimesh në investimet e mbrojtjes gjatë dekadave të fundit ngre pyetjen nëse NATO ka ende fuqi të mjaftueshme për të zmbrapsur një pushtim të ardhshëm rus.

Edhe pse Britania e Madhe kohët e fundit ka rritur investimet në mbrojtje, ka pasur gjithashtu një humbje të madhe parash në prokurime. Fuqia aktuale e ushtrisë britanike është 82.000 trupa, e cila përfshin ata që janë ende në stërvitje, por pas shkurtimeve ky numër do të bjerë në 72.500. Akoma më shqetësuese është se si Rusia dhe Kina kanë kaluar Perëndimin në zhvillimin e raketave hipersonike që mund të udhëtojnë në objektivi i tyre me shpejtësi pesë herë më të madhe se shpejtësia e zërit dhe shtigje fluturimi të paparashikueshme.

E gjithë kjo po ndodh në një kohë kërcimesh drastike globale të çmimeve të ushqimeve dhe karburanteve, menjëherë pas pandemisë, që do të thotë se buxhetet tashmë janë nën stres. Edhe shpenzimet më të larta të mbrojtjes mund të rezultojnë të papëlqyeshme brenda shteteve, ku ka kaq shumë kërkesa të tjera për shpenzime.

Por komandantët ushtarakë paralajmërojnë se nëse NATO nuk rrit sigurinë tani, kostoja e agresionit të ardhshëm rus mund të jetë në mënyrë të papërshkrueshme më e lartë.