Vdes aktori i njohur italian

“Pierino”, heroi popullor italian i shakave, i të qeshurës së përsëritur, kapelës së padisiplinuar, i aftë të lundronte midis budallait dhe të zgjuarit. Më pas komeditë seksi, gjithmonë gati për të parë nga vrima e çelësit.

Karriera e Alvaro Vitali kaloi nëpër një sërë filmash në kinema duke e bërë atë një fytyrë të njohur nga të gjithë. Dikur ai ishte konsideruar një aktor i dobët, me kalimin e kohës ndoshta mbeti i tillë, por një prekje kulti që solli kalimi i kohës. Alvaro Vitali vdiq në Romë këtë pasdite.

Ai ishte 75 vjeç. Ishte shtruar në spital dy javë më parë “për një bronkopneumoni të përsëritur”, siç shpjegoi ish-gruaja e tij Stefania Corona në një intervistë disa ditë më parë.

I lindur më 3 shkurt 1950, në moshën 8 vjeç, për shkak të grindjeve të shpeshta me nënën e tij, ai shkoi të jetonte me gjyshen e tij. Pasi mbaroi shkollën e mesme, ai e la dhe pasi punoi për njëfarë kohe si elektricist, pati tronditjen që i ndryshoi jetën: një takim me Fellinin edhe pse rrëfeu sinqerisht se nuk e dinte kush ishte.

“Federiko ishte atje lart, në një shkallë të madhe, dëgjoja vetëm një zë të vogël që pyeste: cili prej jush të dy mund të fishkëllente si një zog i zi? Fillova të fishkëllenja si një i çmendur, me sa më shumë zë të lartë që munda. Në atë moment Federiko filloi të qeshte dhe tha të më merrnin mua, tjetri po priste ende zogun e zi”. Nga kjo lindën 4 filma me role të vogla, por çdo vit Fellini e kujtonte dhe e thërriste.

Kinemaja e tij filloi nga majat më të larta për të zbritur dukshëm më poshtë në filma që i bënë shakatë dhe dushet e shpeshta momentet e tyre më të mira. Seriali mbi Pierinon për të ishte një sukses i madh, por edhe një dënim. “Në Itali, kur të vënë një fashë, ti je ai. Nëse do të luash Shekspirin, thonë jo, je Pierino përgjithmonë. Nuk është si në Amerikë ku mund të bësh gjithçka. Unë vuajta. Shoh miq të tjerë që u ofrohen role të ndryshme, por ata kurrë nuk më ofruan asgjë. Për ta, unë mund të isha vetëm Pierino”- tha ai.

Ishte periudha e komedive seksi. Me ato tituj që janë premtime të pornografisë së butë: “Vajza e shkollës së mesme”, “Policja bën karrierë”, “Doktoresha e Distriktit Ushtarak”, “Mësuesja shkon në kolegj”, “Infermierja e natës”. Luajti me aktore që kanë shënuar zhanrin si Edwige Fenech (“e mrekullueshme, një shoqe, shumë e mirë”), Gloria Guida (“shumë e turpshme, kur regjisori i tha të hiqte reçipetat, ajo u çmend”), Nadia Cassini (“ajo kishte një burrë shumë xheloz, i cili preferonte ta mbante larg ekipit”), Anna Maria Rizzoli (“miqësore dhe e sjellshme, ajo ishte më e afërt se aktoret e tjera”).

Ishin vite të arta, ai ndërronte makinën dhe gruan çdo tre muaj. Për një film ai mori 90 milionë lireta, që në vitin 1983 ishin shumë para. Të ardhurat i shpërdoronte, siç e pranonte gjithmonë me sinqeritet, tani që jetonte me një pension prej 1400 eurosh.

Me kalimin e epokës së seksit, me fillimin e viteve 90-të, telefoni heshte.

“Ishte një kohë e keqe” – kujton aktori, “e gjeta veten pa askënd përreth. Kur anija fundoset, të parët që vrapojnë janë minjtë, shumë miq të rremë zhduken, të gjithë ikën. Mbeta vetëm, pa punë, u depresionova, nuk doja të shihja më askënd”.

Një dekadë harresë, e ndërprerë nga Striscia la Notizia, e cila e kishte marrë atë si “alter ego”-n e Jean Todt për shkak të ngjashmërisë së tyre fizike (drejtori i përgjithshëm i Ferrari nuk e priti shumë mirë).

Në fund, ai kishte dalë nga ajo vrimë e zezë edhe falë takimit me Stefania Corona, një marrëdhënie që zgjati 27 vjet.