I shurdhri në mesin e banorëve komunikativë

Muharremi është një djalë i shurdhër që jeton në Stamboll. Një mëngjes ai u befasua nga njerëzit e lagjes, të cilët i flisnin në gjuhën e tij, d.m.th. me gjuhën e she­njave.

Banorët e lagjes vendosën ta mësonin gjuhën e she­njave në fshehtësi për ta befasuar të riun, në mënyrë që të mos e ndiente vështirësinë e komunikimit. Ata shku­an në një vend, që Samsung kishte ngritur për tëmësu­ar gjuhën e shenjave dhe kaluan një muaj për ta mësu­ar.

Samsung vendosi kamera për të xhiruar ditën e parë të kësaj befasie për Muharremin. I pari e përshën­deti duke i thënë mirëmëngjesi, gjë që e mah­niti atë. Çudia iu shtua, kur ai shkoi në furrën e bukës ku bukë­pjekësi i foli më gjatë me gjuhën e shenjave. Kështu vazhduan edhe i treti, i katërti e kështu me radhë deri tek i fundit, kur edhe iu zbulua se si kishte ndodhur befasia. Ai nga emocionet nuk mund t’i për­mbante lotët e gëzimit.

Veprimi human i jashtëzakonshëm i tyre të lë gojëhapur. Sa shumë prej njerëzve mësojnë gjuhën e të for­tit apo gjuhën prej së cilës kanë interes shkollimi apo punësimi, mirëpo ka pak njerëz që e mësojnë gjuhën e dikujt për ta bërë atë të ndihet mirë, si gjuhën e shenja­ve në këtë rast.

Është fakt se të gjithë nuk mund ta mësojmë gjuhën e tyre, por është edhe një fakt tjetër, se ne mund ta mësojmë gjuhën e tyre më shumë se ata të folurit, sepse ata nuk kanë mundësi të flasin për­derisa nuk dëgjojnë, por ne kemi mundësi të mu­ndo­hemi t’i kuptojmë dhe t’i mësojmë disa shenja që, së paku deri diku t’i kuptojmë, që mos të ndihen ata si të huaj dhe të pakuptueshëm në mesin ku jetojnë.

Thjesht ata janë të sprovuar se a po durojnë për hir të Zotit, ndërsa ne që flasim jemi të sprovuar se a po e falënde­ro­jmë Zotin për këtë begati, si po e shfrytëzojmë atë dhe si po i trajtojmë ata që nuk e kanë këtë mundë­si. Pra, të gjithë jemi të sprovuar, vetëm se lloji dhe forma e sprovës dallon. Fitimtar është ai që sprovën e kalon sipas vull­netit të Zotit, e jo sipas mendimit të tij personal.