“Ky është mesazhi im i fundit” – çfarë tha gazetari që u vra nga sulmet izraelite pak para se të vdiste?

Në profilin zyrtar në platformën X të gazetarit të vrarë të Al Jazeera, Anas Al-Sharif, është publikuar mesazhi i tij i fundit, një tekst i shkruar disa muaj më parë, me kërkesën që të publikohej vetëm në rast të vdekjes së tij.

Sipas informacioneve, Al-Sharif e shkroi këtë mesazh më 6 prill 2025, duke e lënë si testament të tijin nëse do të vritej gjatë konfliktit.

“Ky është testamenti im dhe mesazhi im i fundit. Nëse këto fjalë ju arrijnë, dijeni se Izraeli ka arritur të më vrasë dhe të ma heshtë zërin. Së pari, paqja qoftë mbi ju dhe mëshira dhe bekimet e Allahut. Allahu e di që unë kam vënë të gjitha përpjekjet dhe të gjitha forcat e mia për të qenë një mbështetje dhe një zë për popullin tim, që kur hapa sytë për jetën në rrugicat dhe rrugët e kampit të refugjatëve Xhebelija. Shpresoja që Allahu të ma zgjaste jetën në mënyrë që të mund të kthehesha me familjen dhe të dashurit e mi në qytetin tonë origjinal të Askalanit të pushtuar (Al-Majdal). Megjithatë, vullneti i Allahut ishte i pari dhe vendimi i Tij është përfundimtar. Kam përjetuar dhimbje, kam shijuar vuajtje dhe humbje shumë herë, por kurrë nuk kam hezituar ta përcjell të vërtetën ashtu siç është, pa shtrembërim ose falsifikim – në mënyrë që Allahu të dëshmojë kundër atyre që heshtën, atyre që pranuan vrasjen tonë, atyre që na mbytën dhe zemrat e të cilëve nuk u prekën nga mbetjet e shpërndara të fëmijëve dhe grave tona, duke mos bërë asgjë për të ndaluar masakrën me të cilën populli ynë është përballur për më shumë se një vit e gjysmë.”

This is my will and my final message. If these words reach you, know that Israel has succeeded in killing me and silencing my voice. First, peace be upon you and Allah’s mercy and blessings.

Allah knows I gave every effort and all my strength to be a support and a voice for my…

— أنس الشريف Anas Al-Sharif (@AnasAlSharif0) August 10, 2025

Pas kësaj, Al-Sharif përcjell një mesazh për gjithë qytetarët dhe për botën:

“Unë ju besoj Palestinën – xhevahirin në kurorën e botës myslimane, zemrën e çdo personi të lirë në këtë botë. Unë ju besoj popullin e saj, padrejtësinë e saj dhe fëmijët e saj të pafajshëm që nuk patën kurrë kohë të ëndërronin ose të jetonin në siguri dhe paqe. Trupat e tyre të pastër u shtypën nën mijëra ton bomba dhe raketa izraelite, u shqyen dhe u shpërndanë nëpër mure. Ju bëj thirrje të mos lejoni që zinxhirët t’ju heshtin, as kufijtë t’ju pengojnë. Jini ura për çlirimin e tokës dhe popullit të saj, derisa dielli i dinjitetit dhe lirisë të shkëlqejë mbi atdheun tonë të vjedhur. Unë ju besoj të kujdeseni për familjen time. Unë ju besoj vajzën time të dashur Sham, dritën e syve të mi, të cilën nuk pata kurrë mundësinë ta shihja të rritej ashtu siç ëndërroja.”

Gazetari flet më tej për lidhjen emocionale me djalin e tij, nënën dhe bashkëshorten:

“Ju besoj birin tim të dashur, Salahun, të cilin doja ta mbështesja dhe ta shoqëroja gjatë gjithë jetës derisa të bëhej mjaftueshëm i fortë për të mbajtur barrën time dhe për të vazhduar misionin. Ju besoj nënën time të dashur, lutjet e bekuara të së cilës më sollën këtu ku jam, lutjet e së cilës ishin fortesa ime dhe drita e së cilës më udhëhoqi rrugën. Lutem që Allahu t’i japë forcë dhe ta shpërblejë.”

Në vijim, ai ndalet te gruaja e tij, të cilën lufta e kishte larguar fizikisht, por jo shpirtërisht:

“Unë gjithashtu ju besoj shoqen time të jetës, gruan time të dashur, Umm Salah (Bayan), nga e cila lufta më ndau për shumë ditë dhe muaj të gjatë. Megjithatë, ajo mbeti besnike ndaj lidhjes sonë, e vendosur si një trung ulliri që nuk përkulet – e duruar, duke besuar në Allah dhe duke mbajtur përgjegjësi në mungesën time me gjithë forcën dhe besimin e saj. Ju bëj thirrje të qëndroni pranë tyre, të jeni mbështetja e tyre pas Allahut të Plotfuqishëm. Nëse vdes, vdes i vendosur në parimet e mia. Dëshmoj para Allahut se jam i kënaqur me caktimin e Tij, i sigurt për takimin me Të dhe i bindur se ajo që është tek Allahu është më e mirë dhe më e përjetshme. O Allah, më prano midis dëshmorëve, fal mëkatet e mia të kaluara dhe të ardhshme dhe bëje gjakun tim një dritë që ndriçon rrugën e lirisë për popullin tim dhe familjen time. Më fal nëse kam gabuar. Mos harroni Gazën… Dhe mos më harroni në lutjet tuaja të sinqerta. Lutje për falje dhe pranim.”

Në këtë mesazh të fundit, Anas Al-Sharif jo vetëm që përshkruan dhimbjen dhe realitetin e përditshëm në Gaza, por i lë botës një dëshmi që flet për guxim, përkushtim dhe dashuri të thellë për vendin dhe familjen e tij – një thirrje që, edhe pas vdekjes, vijon të rezonojë me ndërgjegjen njerëzore.