Në laboratorët sekret të Holandës, ku “gatuhet” gjithë ekstaza në botë

Të fshehur në mesin e kullotave dhe serrave, gjeneratat e kriminelëve prodhojnë sasi të mëdha të barnave sintetike. Dhe i kthejnë ato nga riviera e Adriatikut në Australi. Një luftë e pabarabartë për policinë. Parlamenti po debaton rregullimin e këtyre substancave

Kullotat, serrat, kanalet. Kuajt e zjarrtë, dele me fytyrë të zezë, kamionë që vijnë dhe shkojnë. Nëse raportet e policisë nuk e kanë shkruar atë, do të ishte e vështirë të imagjinohej në këtë zemër të gjelbër, të lagësht dhe të pastër të Europës laboratori botëror i ekstazisë dhe i shpejtësisë, ende “ilaçe të rënda”, pra të paligjshme. Duke qarkulluar në një diskotekë në Rivierën e Adriatikut, në një party në Ibiza, në një apartament nën çati në Nju Jork, është e mundur të thuhet se pilulat u përmblodhën këtu: midis Brabantit dhe Limburgit, në Holandën e Jugut, në “kufirin e trefishtë” me Belgjikën dhe Gjermaninë.

Një erë e keqe, thotë Agjenti Willem-Jan Uijtdehage, i ndryshëm nga tymi i plehrave apo era e fermave industriale: është spiuni i parë.

Aktiviteti frenetik i natës, alarmi i dytë, kalimi i vazhdueshëm i automjeteve; dhe pastaj dritare të errëta, madje edhe me dërrasa druri, ku tradita është që të mbahen transparente. Është hapur një fushatë që mund të çojë në këtë depo anonime pas një pompë gazi në rrugën për në fshatin Lage Zwaluwe, kënetat, anijet e peshkimit, shtëpitë me perde të qëndisura.

Ose për këtë tregtar makinash në fshatin Rijen, i cili ende paraqet modele të vjetra, karnaval gjithandej me një kuzhinier grotesk dhe një tenxhere në zjarr, një rimorkio për patate të skuqura. Laboratori, një nga më të mëdhatë që u gjet ndonjëherë, ishte në derdhjen e bardhë që tani ekspozon shenjën: “Mbyllur me urdhër të kryetarit të komunës për shkelje të ligjit holandez mbi drogat, ndalohet të afroheni”.

Ishte nën tokë dhe ishte një murtajë, thotë polici, duke treguar një video që e kishin xhiruar kolegët e tij: “U deshën disa ditë për ta rimarrë atë”.

Fuçitë e mëdha të kimikateve, tubave, ampave, miasms. A është e mundur që fqinjët kurrë të mos kenë vënë re ndonjë gjë? Fqinji sapo kishte besuar një fëmijë në atë që duket si një dado, buzëqesh me një buzëkuq të zbehur dhe shtrëngon kokën: “Nuk kisha dyshime, shiste vetëm makina”. Shtëpi të vogla me tarraca, bar i djegur nga të ftohtit, disa gnomë të kopshtit. Kimistët nëntokësorë të Brabant janë të gjithë holandezë ndër breza, të rrënjosur dhe të mbrojtur nga territori. Mishërimi i fundit i legjendave të lashta.

Në anën e pasme të dhive fluturuese

Ata u quajtën “bokkenrijders”, tashmë në shekullin e tetëmbëdhjetë u ndaluan me një atmosferë djallëzore që bastisnin fshatrat, në folklorin lokal në shpinë të dhive fluturuese, në një tokë të kufijve labile dhe në shumë rrugë shpëtimi. Kur Traktati i Mastrihtit i vitit 1843 krijoi kufirin midis Belgjikës dhe Holandës, ata u bënë shifra më konkrete, të dedikuara për një aktivitet të veçantë: kontrabandë. Gjalpë, kripë, sende ushqimore, për fillestarët.

Provincat e varfra dhe të margjinalizuara të Holandës; Katolikët në një vend protestant; strehimi social në vitet midis luftërave, pastaj pas Luftës së Dytë Botërore, një prerje të fuqishme në subvencione: “Në fillim ishin njerëz që i kishin mbijetuar aq sa mundeshin”, shpjegon Hessel de Ree, kronikanët më të respektuar të zi në rajon. Djemtë e varfër, kryesisht të kampit në karvanët, por me trafikimin e jenever, një lloj xhin indigjen, ata bëjnë një kërcim në cilësi: ata fillojnë të distilojnë.

“Cook” MDMA ose amfetamina nuk është aq e ndryshme, por është shumë më e dobishme. Jemi rreth viteve të tetëdhjeta, kur aftësitë janë të rafinuara dhe holandezët bëhen më të mirët nga të gjithë. Ata i kthejnë tabletat nëpër botë me ndihmën e mafias izraelite, grumbullojnë pasuri dhe mbulojnë karvanët e kartëmonedhave; ata u japin personazheve të shtypit karizmatik si John Heijnen, bujar bon vivant i York-bende, protagonistë të viteve nëntëdhjetë.

Pak roje, shumë hajdutë

Drejtësia ka zhdukur siç mundet, në vend që të njëjtët agjentë, në një sondazh të bashkimit vitin e kaluar, ta përcaktojnë atë si Narco-Shtetin. Burra të varfër për policinë, ligje që ende nuk kanë marrë shoqatën kriminale të tipit mafioz, dënime të lehta dhe një politikë tradicionale të tolerancës, gedoogbeleid, i cili në fushën ndërkombëtare të tregtisë përfundon duke lënë hapësirë për të gjitha aktivitetet, ligjore apo jo. Porti më i madh europian, Roterdam, në pak kilometra, i dyti, Antëerp, në distancë të barabartë mbi kufirin belg. Rrugët, kanalet, aeroporti Schiphol, infrastruktura më e mirë e mundshme; lehtësimin e taksave dhe lehtësinë e riinvestimit, për çdo lloj biznesi. Përfshirë italianët.

“Këtu ka shumë piceri që nuk bëjnë pica”, thotë De Ree. Kjo është konfirmuar nga operacioni i përbashkët “Pollino”, i cili në dhjetorin e kaluar çoi në 84 arrestime midis Kalabrisë dhe Europës Veriore, dyqaneve të mbyllura, 4 mijë kile kokainë dhe 140 në tableta të kapura ekstazi. Biznesi kryesor, më i madh nga Amerika e Jugut në Holandë, ende sillet rreth kokosit, por “Pollino” tregon se rruga e vjetër artizanale e ndjekur nga drogat sintetike është e ndërthurur me rrjedhat më të mëdha, shpesh në shkëmbimin e substancave si një formë pagese, në rrjetet e shpërndarjes, në kontrollin e kontejnerëve: prekursorët e nevojshëm për laboratorët arrijnë në sasi të mëdha, nga deti, kryesisht nga Kina.

Kriminelët e vjetër holandezë filluan të bashkohen pastaj me turqit mafiozë, bandat marokene, grupet shqiptare apo ruse, si dhe eksponentët e ‘ndrangheta dhe ‘camorra’. Sepse produkti është i mesëm, por ka një diferencë shumë të lartë fitimi: 16 cent për të mbledhur një pilulë që bëhet 20 dollarë në Shtetet e Bashkuara, 30 në Australi. Është e qartë se vlen të eksportohet. Tregu i brendshëm është shumë më i lirë: një tabletë mund të kushtojë deri në vetëm 2 euro. Megjithatë, vazhdon të jetë i pajisur mirë dhe lehtësisht i arritshëm.

Një pilule mund të kushtojë vetëm 2 euro

Në Amsterdam mënyra më e sigurt është ta thërrasim furnizuesin sikur të ishte një taksi, të presim që ai të vijë me “katalogun” dhe të zgjedhë. Artisti Jozef v. d. H. konsumon ekstazi rregullisht nga festivali muzikor elektronik të viteve tetëdhjetë: “Unë nuk kam asnjë arsye për të mos”, buzëqesh ai. Por, në të vërtetë ajo ka vëmendjen e vet: një shtytës i besueshëm dhe një çantë në shtëpi për të kontrolluar cilësinë e tabletave në rast dyshimi. “Ka gjithashtu mundësinë e marrjes së tyre në laboratorë të specializuar për t’i analizuar ato”, transmeton shqip.

Sepse pika është se në heshtje nëntokësore askush nuk mund të dijë me siguri se cilat substanca janë përzier, dhe nga njerëzit e djegur apo edhe të vrarë të gjithë në Holandë mund të tregojnë të paktën një anekdotë. Është e pamundur, për shembull, që të ketë garanci për shitjen në Telegram nga ajo Jordani: 5 tableta që imitojnë logon e modës Philipp Plein në 20 euro, 10 në 35, deri në 50 për 100 euro.

Një ofertë në mesin e shumë tabletave të çdo ngjyre dhe forme, në mesin e grumbullimeve të fundit është portokalli me trungun e Trump. “Është sistemi i ri i shitjeve të drogës – shpjegon Koen Voskuil, autor i Maffia Paradijs – pas një operacioni të madh policor në rrjetin e errët, trafiku ka lëvizur në Telegram, i cili megjithatë është i koduar”. Nëpërmjet kontakteve të tij, Voskuil arriti të futet në një treg të paligjshëm me një emër të rremë, shmangu mallrat në ekran në telefonin e tij celular: “Përveç drogës, ka armë, uniforma të vjedhura të policisë, marka të falsifikuara dhe viagra”.

Rregullat e larta

Një rend aq i pafund që jep idenë se sa e vështirë është të ndërhysh. Deri në pikën që edhe në ekstazë në Holandë është hapur një debat: a është koha për të ndryshuar strategjinë? Udhëheqësi i propozimit është një deputet i Gjelbër, Kathaljne Buitenëeg. Dhe ekziston një qëndrueshmëri: çështja është gjithashtu ekologjike për derdhjen e mbetjeve kimike të përpunimit në tokë dhe në ujëra nëntokësore. E takojmë atë në Parlamentin e Hagës. “Politikat për të luftuar krimin e zbatuar deri më tani kanë dështuar, – vëren ai. – Konsumi i ekstazisë është rritur dhe kështu ka prodhim, qarkullim, ndotje”. Pra, linja e tij: “Le të shqyrtojmë politikat mbi drogat dhe të konsiderojmë rregullimin e ekstazës”.

Kryeministri Mark Rutte ka thënë se është e keqe për shëndetin, ministri i Drejtësisë, Ferdinand Grapperhaus (CDU) ju lejon të dini me një mesazh në Courier se propozimi “nuk është në rendin e ditës”. Buitenëeg thotë: “Një hipokrizi kur substanca të rrezikshme si fentanyl janë në treg. Dhe sigurisht është në axhendë, pasi ne po diskutojmë …”

Shumë debate publike në Amsterdam, vetëm pak ditë më parë lëvizja rinore e D66 (liberale në qeveri) ka organizuar edhe një veprim demonstrativ me pilula. Dhe gjithashtu në komunat Brabant tema është dëgjuar. Kryebashkiaku i Bredës, laboranti Paul Depla, na pranon në studion e tij të mbuluar me mbulesa rekorde. Nuk e marrin atë lehtë, të saktë, ai beson në luftën e ashpër ndaj kriminelëve dhe ishte kërcënuar gjithashtu. “Por nëse unë jam afër bashkëqytetarëve të mi: shkoni në disko, por mos përdorni ekstazi, ata janë si Papa kur thotë se nuk keni marrëdhënie seksuale para martesës. Askush nuk më dëgjon”. Ai gjithashtu ka idenë e rregullimit: “Në fund, nuk dëmtojnë më shumë se alkooli dhe cigaret”.

Ana e errët

Karl Kasper, një edukator në periferi të Amsterdamit, është më pak i bindur: “Unë kam parë shumë djem të dëmtuar nga acidet, të bëhen psikotikë ose me probleme të tjera mendore”. Nga të gjitha substancat sintetike në qarkullim, thotë ai, më e keqja dhe më e përhapur në periferi është GHB, e quajtur edhe “droga e përdhunimit”, sepse ajo çaktivizon dhe i frenon “viktimat”. Është bërë edhe në shtëpi, më shpesh në laboratorët klandestinë, me materiale të papërshtatshme, detergjentë dhe tretës, shpërndahet në shishe të lira, bën zombies dhe prodhon varësi. “Është shumë e rrezikshme”.

Kasper sheh nga rruga një peizazh gjithnjë e më të zymtë, njolla edhe me gjak. Ai gjithashtu i tha reporterit De Ree: nuk janë të gjitha tulips dhe dyqane kafeje, kjo trafikimi gjigant i drogës që në Holandë sjell dhunë. Vendi është bërë i vetëdijshëm vetëm kohët e fundit, me ngjarjet mbledhur nga Wouter Laumans në mocro Maffia, tani edhe dramë popullore televizive. Duke filluar nga viti 2012, lojëra të mëdha të koka, SUV të fuqishëm, festa, të shtëna, ndjekje, fëmijë të emigrantëve nga Maroku ose Antilles.

“Deri në atë moment, në nëntokën tonë, ne kishim për të regjistruar të dhëna kundër kriminelëve 40-vjeçarë, – thotë Laumans në një bar në jug të Amsterdamit – papritmas hetuesit e kuptuan se skenari ka ndryshuar” dhe është shumë më i ngjashëm me Gomorra e asaj që ata imagjinonin. “Nuk janë vetëm kontrabandistët e vjetër holandezë, në të cilët policia është përqendruar gjithmonë: ekonomia e zezë është e re dhe shfaroset”. Në një seria televiziv do të ishte material i bollshëm për shumë episode të tjera.