Pasi fitoi zgjedhjet, Erdogan bëri një kthesë të madhe në politikën e tij të jashtme
Pas përfundimit të zgjedhjeve presidenciale, politika e jashtme në Turqi po shënon një ndryshim të rëndësishëm. Po zhvillohet një proces i dukshëm në të cilin Turqia po punon në mënyrë aktive për të përmirësuar marrëdhëniet e saj me Evropën.
Kjo është parë në ringjalljen e ofertës së saj strategjike për anëtarësim në Bashkimin Evropian (BE) dhe përpjekjet më të vendosura për të adresuar çështjet e diskutueshme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Konfirmimi i anëtarësimit të Suedisë në NATO nga presidenti Rexhep Tajip Erdogan gjatë samitit të NATO-s, vazhdimi i negociatave me Greqinë dhe një ton i moderuar në marrëdhëniet me kolegët evropianë u interpretuan si ndryshime në qëndrimin e politikës së jashtme turke.
Nga ana tjetër, angazhimi i presidentit Erdogan me presidentin egjiptian Abdel-Fattah el-Sisi, i cili sinjalizon një riorientim strategjik drejt marrëdhënieve turko-egjiptiane, dhe gatishmëria e tij për t’u takuar me kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu, ranë në sy si shembuj të mrekullueshëm të këtij ndryshimi politik.
Kur bëhet fjalë për Lindjen e Mesme, pretendohet se ka pasur një kthim në një qasje bashkëpunuese.
Pretendimi i presidentit Erdogan për efektivitetin e Turqisë shtrihet përtej kufijve rajonalë, duke e shënuar atë si një lojtar me ndikim në garën e fuqive të mëdha, të aftë për të luajtur një rol balancues, për të vendosur agjenda, për të artikuluar narrativa transformuese dhe për të mbështetur agjendën e politikës së jashtme globale.
Kthesa themelore në politikën e jashtme turke shënohet nga një tranzicion nga strategjitë armiqësore në ato bashkëpunuese, duke nënkuptuar një orientim largpamës dhe jo një orientim të rrënjosur në të kaluarën.
