“Jam një nënë beqare dhe kjo është gjëja më e bukur që më ka ndodhur ndonjëherë”

Ky është viti i katërt që “Ditën e Nënës” e festova si një mama e vetme. Asnjë babi nuk më blen më lule, është vetëm Mummy dhe Freddy. Por jo kjo nuk më bën të mjerueshme – përkundrazi, çdo vit ne jemi vetëm dhe kjo na bën më të lumtur.

Nuk ishte gjithmonë kështu. Isha në një marrëdhënie të rastësishme me një njeri që gjithmonë ndjeva se nuk donte më mua – një ndjenjë që u tregua e vërtetë kur më la dy muaj shtatzënë. Kurrë nuk kemi dëgjuar prej tij.

Unë isha e re, e vetme dhe shtatzënë. Ndjeva sikur të regjistrohesha për një anëtarësim të përjetshëm në klubin më të keq ndonjëherë. Unë punoja si gazetare e videove në atë kohë. Gjithmonë kam dashur të kem fëmijë, por jo edhe për dhjetë vjet, kur isha e vendosur dhe, në mënyrë ideale, u martova.

Ashtu si shumë gra të reja, unë kam pasur periudha të vonuara dhe frika para shtatëzanisë.

Gjithmonë kam imagjinuar se do të ishte kaq e lehtë të zgjidhej një abort dhe të shihja fetusin si një “top qelizash” – por kur pashë ato dy linja blu në testin e shtatzënisë, nuk ishte aspak e thjeshtë. Vendosa menjëherë. Prindërit e mi u tronditën, por pranuan se ishte vendimi im – isha 24 vjeç dhe jetova në mënyrë të pavarur. Unë nuk isha fëmijë, përcjellë Indeksonline.

Unë nuk gëzova një sekond të shtatzënisë time. Unë kam qenë shumë e zënë duke u shqetësuar për momentin që jeta e djalit tim filloi, dhe imja, me sa duket, do të përfundonte. Askush nuk më ka thënë “urime”. Shumica e njerëzve mendonin se po bëja shaka kur u thashë atyre. Një mik madje tha, “Është tronditëse”.

Stereotipi është se nënat e reja janë vajza që kanë shkatërruar jetën e tyre duke u rrëzuar në kohën e gabuar.

Ky stereotip – të gjitha ato gjykime.Stafi spitalit tha se nuk ishin “të sigurt nëse do të isha në gjendje të përballoja” si një mami e vetme. Miqtë e mi supozonin se karriera ime duhej të ndalet. Ndihej sikur të gjithë mendonin se jeta ime ishte e përfunduar tani që isha nënë, se nuk kishte asnjë mënyrë që të mund të plotësoja potencialin tim.

Unë dhe Freddy u zhvendosëm në shtëpinë e prindërve të mi, sepse, si çdo familje, na duhej mbështetje. Por kur ai ishte dy javë unë u ktheva në raportimin e qilimit të kuq, ashtu siç isha më parë. Ai filloi një çerdhe (të cilën ai e do) kur ai ishte gjashtë muajsh dhe u ktheva në punën time – ashtu si shumë prindër të vetëm.

Një kthesë e vërtetë ishte Krishtlindja jonë e parë së bashku. Zgjimi dhe kalimi i ditës me prindërit e mi atje me ne – çdo gjë që ndihej sikur kishte ardhur së bashku. Ndjeva sikur djali im ishte planifikuar, dhe fillova të injoroj pamjet dhe komentet e gjykimit. Në fakt, njohja e njerëzve më kishte shkruar si “vetëm një mama” më dha një motivim. Kur të huajt më shikuan, dhe një grua e re që shtynte një karrocë poshtë rrugës, mendoja se sa gabim ishin supozimet e tyre. Unë nuk isha një dështim – ‘mami i ri i vetëm’ ju jeni paralajmëruar të mos bëheni – isha një grua e re që lindi një fëmijë dhe ndërtoi një karrierë.

Ju mund të jeni një mama e madhe në 30 ose 20 vjeç, ashtu si shumë prej gjyshërve tanë e dinë. Nënat e reja që kam takuar përmes rrjeteve lokale dhe grupeve të mbështetjes së nënave janë disa nga njerëzit më të vendosur që njoh. Asnjë prej nesh nuk varet nga fletëpalosjet shtetërore, siç duket se njerëzit presin. Asnjë prej nesh nuk mori një shtëpi të lirë këshilli. Të gjithë ne jemi duke punuar shumë për të siguruar fillimin më të mirë për fëmijët tanë.

Përveç kësaj, në vend që të kthehem në shtëpi në orën 3 të mëngjesit dhe të zgjohem me një qebap gjysmë të ngrënë, zgjohesha me dashurinë më të madhe që mund të ndihesha ndonjëherë.

Freddy ka marrëdhënie të pabesueshme me gjyshërit e tij – diçka që nuk do të kishte qenë e mundur nëse do të kisha pritur deri në moshën e nënës sime kur ajo më kishte lindur: ajo ishte 43 vjeç dhe tani është në fillim të viteve ’70.

Do të gënjeja nëse do të thosha se nuk isha e lodhur – unë jam e zënë – por unë mund të supozoj se jam më pak e lodhur sesa nënat më të vjetra.

Përpara se të kisha djalin tim, vetëvlerësimi im kishte goditur rëndë, por duke i dhënë atij një besim të ri në veten time: nëse mund ta bëja këtë, atëherë mund të bëja gjithçka.

Në katër vjet që kur u bëra mama, mësova se çdo udhëtim prindëror është i vështirë. Askush nga çdo moshë nuk mund të përgatitet me të vërtetë për problemet që sjell prindërimi.

Por gjykimi duhet të ndalet. Një mama që festohet dhe inkurajohet gjithmonë do të jetë më mirë se një që është bërë të ndihet si një dështim. /Indeksonline/